Autorka

Wiatr zacina w parku całkiem wolnym od ludzi. Jest noc, ciemna i przerażająca. Księżyc zgubił się w wędrówce po niebie i nie obija się w tafli wody. Każdy szmer wydaje się być zagrożeniem, ale to tylko wyobraźnia, która często wymyka się spod kontroli.

Obok fontanny siedzi ona, z nosem w zeszycie i długopisem w ręku. Opatulona ciepłym szalikiem w klubowych barwach pochyla się, niezdarnie stawiając kolejne koślawe litery. Na chwilę odkłada wszystko na bok i poprawia kaptur, który zsunął jej się s głowy. Przeczesuje włosy dłonią schowaną w czarnej rękawiczce, rozgląda się dookoła i zatrzymuje wzrok na latarni. Jej zielone oczy, często takie puste, przeszywają na wylot przestrzeń. Latarnia znika z pierwszego planu i nigdy więcej się tam nie pojawia.

Niezbyt pewna siebie, stawia kolejne kroki w spowitym w ciemnościach parku. Jej obcasy wydają za każdym razem komiczne stuk-stuk, stuk-stuk. Skrępowana tym hałasem, pogłaśnia odtwarzacz. Głos Alexa Turnera wkomponowuje się bardziej do jej toku myślenia z każdą sekundą. W końcu milknie, na jego miejsce wskakują przepiękne dźwięki pianina.

Uśmiecha się. Jednak kiedy wraca do domu, wszystko znika. Jest Magdalena silna, pewna siebie i wesoła.

Teatr.